19-07-2017, 14:56
Eclips TV op stap
De aflevering die wij zagen, over een lokale loopwedstrijd in Zandbergen in samenwerking met de plaatselijke middenstand, had een hoog regionaal gehalte. Beelden van lopende mensen, nog meer beelden van lopende mensen, en een vijftal lopers dat vertelde wie ze zijn en waarom ze graag lopen. “Je verliest minder tijd met lopen dan met wandelen.†Goed gezegd, boekhoudster Sandra.
Conclusie: Inkorten, breder trekken of meer reliëf in een aflevering stoppen.
Ziekenhuisreeks
De kleine Roman die met zijn papa naar het ziekenhuis komt, aan zijn oortje wordt geopereerd en daarna een bezoekje krijgt van de Clini Clowns: het is mayonaise die pakt. Tussendoor wordt de kijker toch voldoende geïnformeerd over de werking van – in deze aflevering toch – het vernieuwde Jan Palfijnziekenhuis in Gent. Feiten en menselijke verhalen houden elkaar perfect in evenwicht.
Conclusie: Toppertje. De toon en de mix in dit programma zitten goed.
‘In Beweging’
“We willen de actieve 50-plussers een duwtje in de rug geven, en de inactieve 50-plussers een grote duwâ€, zegt presentator Eric Vandenabeele aan het begin van In Beweging. Hij zit samen met Lucien en André – voor de gelegenheid in een wit Eclips-shirt gehesen – wat onwennig op drie barkrukken in een verder lege ruimte. André mag moeizaam een voorbereid antwoord geven op de vraag hoelang jongeren per dag voor een scherm zitten, de taak van Lucien beperkt zich tot instemmend knikken. Daarna gaan ze bewegen: stretchen en draaien aan je voet op een bureaustoel. Ter plaatse wandelen ook. Het heeft iets symbolisch: André en Lucien weten dat het programma nergens heen gaat. “Wat het probleem ook is, de oplossing zit niet in de koelkastâ€, is de raad in de staart van de show. Tenzij het probleem honger is, uiteraard.
Conclusie: In de eerste plaats de doelgroep aanpassen. Het opzet is zinvol, maar de uitwerking stroever dan de oude knoken waar ze vanaf willen.
‘Ten Huize Goetgebuer’
Hallucinant. Een ander woord is er niet voor Ten Huize Goetgebuer, de komische langspeelfilm van Peter De Kemel uit 2006 die werd verknipt tot een serie. De mix van amateurtoneel en kostuumdrama speelt zich af in het Oost-Vlaamse Nevele rond 1930 en is geïnspireerd op het werk van auteur Cyriel Buysse. De plot: een meisje uit Parijs komt op bezoek bij haar drie oude, ongetrouwde nonkels, tot ergernis van haar tante Cordúla. Het is een vrijgeleide voor schunnige grappen en grollen en plaatsvervangende schaamte. De drie broers Constant, Coben en Belzemien ontpoppen zich tot vieze nonkels die ’s avonds bij de naïeve Leontine in bed kruipen en met een knipoog vertellen “hoezeer ze wel niet houden van jonge poesjesâ€. Nu al een legendarische uitspraak: “Ik heb mé mijn flosse en al bluut in de Leie gezwommen.â€
Conclusie: Heerlijk dat dit een plaats heeft op tv. De ene zal zich hier oprecht mee amuseren, voor alle anderen is dit instant cult.
‘Gezondtijd’
Geen Jeroen Meus op Eclips TV. Wel Lynn Dhaese van wrap- en saladebar Gen‘eat’ in Deinze, een knappe blondine die in een tuin aan de rand van een zwembad gezonde kost kookt waar de senior wel pap van lust. Al ligt de rodebietenburger – “om de rasechte carnivoor om de tuin te leiden†– vermoedelijk ver van de leefwereld van de doorsnee oudere. Of van eender wie graag kookt. En gooit ze haar eigen raad – “trek een schort aan als je rode bieten schilt†– meteen overboord.
Conclusie: De setting is verfrissend, de menukeuze kan nog iets doordachter.
Zorg, ook voor u?
Als u al door de lijvige inleiding geraakt over wat een zorgcentrum juist doet – om een of andere reden verteld vanop een dakterras –, dan zwoegt u sowieso op de rest van de reportage. Enkele mensen voeren revalidatieoefeningen uit in een ongezellige ruimte, daarna worden alle mogelijke zorgen opgesomd én de kijker komt te weten wat op het menu staat. Zowel in beeldkeuze als in inhoudelijke accenten straalt dit programma weinig warmte uit, zodat u zich na afloop veeleer zwaarmoedig dan geïnformeerd weet.
De aflevering die wij zagen, over een lokale loopwedstrijd in Zandbergen in samenwerking met de plaatselijke middenstand, had een hoog regionaal gehalte. Beelden van lopende mensen, nog meer beelden van lopende mensen, en een vijftal lopers dat vertelde wie ze zijn en waarom ze graag lopen. “Je verliest minder tijd met lopen dan met wandelen.†Goed gezegd, boekhoudster Sandra.
Conclusie: Inkorten, breder trekken of meer reliëf in een aflevering stoppen.
Ziekenhuisreeks
De kleine Roman die met zijn papa naar het ziekenhuis komt, aan zijn oortje wordt geopereerd en daarna een bezoekje krijgt van de Clini Clowns: het is mayonaise die pakt. Tussendoor wordt de kijker toch voldoende geïnformeerd over de werking van – in deze aflevering toch – het vernieuwde Jan Palfijnziekenhuis in Gent. Feiten en menselijke verhalen houden elkaar perfect in evenwicht.
Conclusie: Toppertje. De toon en de mix in dit programma zitten goed.
‘In Beweging’
“We willen de actieve 50-plussers een duwtje in de rug geven, en de inactieve 50-plussers een grote duwâ€, zegt presentator Eric Vandenabeele aan het begin van In Beweging. Hij zit samen met Lucien en André – voor de gelegenheid in een wit Eclips-shirt gehesen – wat onwennig op drie barkrukken in een verder lege ruimte. André mag moeizaam een voorbereid antwoord geven op de vraag hoelang jongeren per dag voor een scherm zitten, de taak van Lucien beperkt zich tot instemmend knikken. Daarna gaan ze bewegen: stretchen en draaien aan je voet op een bureaustoel. Ter plaatse wandelen ook. Het heeft iets symbolisch: André en Lucien weten dat het programma nergens heen gaat. “Wat het probleem ook is, de oplossing zit niet in de koelkastâ€, is de raad in de staart van de show. Tenzij het probleem honger is, uiteraard.
Conclusie: In de eerste plaats de doelgroep aanpassen. Het opzet is zinvol, maar de uitwerking stroever dan de oude knoken waar ze vanaf willen.
‘Ten Huize Goetgebuer’
Hallucinant. Een ander woord is er niet voor Ten Huize Goetgebuer, de komische langspeelfilm van Peter De Kemel uit 2006 die werd verknipt tot een serie. De mix van amateurtoneel en kostuumdrama speelt zich af in het Oost-Vlaamse Nevele rond 1930 en is geïnspireerd op het werk van auteur Cyriel Buysse. De plot: een meisje uit Parijs komt op bezoek bij haar drie oude, ongetrouwde nonkels, tot ergernis van haar tante Cordúla. Het is een vrijgeleide voor schunnige grappen en grollen en plaatsvervangende schaamte. De drie broers Constant, Coben en Belzemien ontpoppen zich tot vieze nonkels die ’s avonds bij de naïeve Leontine in bed kruipen en met een knipoog vertellen “hoezeer ze wel niet houden van jonge poesjesâ€. Nu al een legendarische uitspraak: “Ik heb mé mijn flosse en al bluut in de Leie gezwommen.â€
Conclusie: Heerlijk dat dit een plaats heeft op tv. De ene zal zich hier oprecht mee amuseren, voor alle anderen is dit instant cult.
‘Gezondtijd’
Geen Jeroen Meus op Eclips TV. Wel Lynn Dhaese van wrap- en saladebar Gen‘eat’ in Deinze, een knappe blondine die in een tuin aan de rand van een zwembad gezonde kost kookt waar de senior wel pap van lust. Al ligt de rodebietenburger – “om de rasechte carnivoor om de tuin te leiden†– vermoedelijk ver van de leefwereld van de doorsnee oudere. Of van eender wie graag kookt. En gooit ze haar eigen raad – “trek een schort aan als je rode bieten schilt†– meteen overboord.
Conclusie: De setting is verfrissend, de menukeuze kan nog iets doordachter.
Zorg, ook voor u?
Als u al door de lijvige inleiding geraakt over wat een zorgcentrum juist doet – om een of andere reden verteld vanop een dakterras –, dan zwoegt u sowieso op de rest van de reportage. Enkele mensen voeren revalidatieoefeningen uit in een ongezellige ruimte, daarna worden alle mogelijke zorgen opgesomd én de kijker komt te weten wat op het menu staat. Zowel in beeldkeuze als in inhoudelijke accenten straalt dit programma weinig warmte uit, zodat u zich na afloop veeleer zwaarmoedig dan geïnformeerd weet.