04-01-2018, 13:09
Een moordenaar zoekt contact met de nabestaanden van het slachtoffer. De familie ziet dat niet zitten behalve één zus. Zij blijft ook na het assisenproces met tal van vragen zitten en wil die, oog in oog, aan de dader stellen.
De zus trekt naar de gevangenis en gaat in gesprek met de moordenaar van haar broer.
Dirk Leestmans maakte een reportage over dit even confronterend als verzoenend gesprek. Een reportage over twee mensen die eerst lijnrecht tegenover elkaar staan maar dan samen oog in oog aan tafel gaan zitten en een golflengte vinden om met elkaar te praten. Over - letterlijk - leven en dood, wraak en vergeving, verbittering en herstel.
De moordenaar
In november 2013 wordt Ivan Vissers veroordeeld tot een gevangenisstraf van 20 jaar voor de moord op Robert Van Camp.
Een klein jaar later, in de zomer van 2014, schrijft hij een brief naar de nabestaanden van het slachtoffer. 'Waar moet ik beginnen? Heb zelfs geen idee hoe u aan te spreken.' Ivan Vissers wil in gesprek gaan met de familie. Ook al was er een dagenlang assisenproces en is er een definitieve veroordeling uitgesproken, toch blijven er nog veel vragen. 'Niet omdat u die vraag stelde maar omdat u er volledig recht op hebt om te weten wat er toen gebeurd is, wil ik u deze brief schrijven.'
De nabestaanden
Tine Van Camp, de zus van de vermoorde Robert, reageert afwijzend. 'Verwacht van mij geen begrip. Niets kan dat goedpraten, niets, niets, niets. Ook niet 'Ik heb er spijt van', dat ook niet.'
Annemie Van Camp, een andere zus van het slachtoffer, heeft in eerste instantie ook erg rancuneuze gevoelens. 'Het is te hopen dat ze hem wegsteken en dat we er niets meer mee te maken hebben.' Het assisenproces gaf haar meer vragen dan antwoorden en bracht hoe dan ook geen loutering.
Als ze de brief van Ivan krijgt, komt ze als slachtoffer tot het inzicht dat een contact met de dader haar misschien wel kan helpen bij het verwerkingsproces.
Het gesprek
Via de herstelbemiddelingsdienst Moderator wordt in de gevangenis van Beveren een gesprek georganiseerd.
Ivan: 'Als je de zus van iemand waarvan je het leven hebt ontnomen, persoonlijk ontmoet en je ziet die nog geen twee meter naast u en ze kijkt recht in uw ogen: dat is moeilijk. Ik kan het mezelf niet vergeven dus wat zou ik dat verwachten van iemand anders.' Toch houdt ook hij er een goed gevoelen over aan het gesprek. 'Dat heeft mij heel goed gedaan. En ik ben er haar nu ook heel dankbaar voor dat ze dat heeft willen doen. Dat was echt goed.'
Wat is het verschil tussen een goed gesprek van twee uren en een assisenproces van een paar dagen? En hoe kunnen schijnbaar onmogelijke vragen toch een antwoord krijgen waardoor het gebeurde een plaats krijgt in het verdere leven van dader en slachtoffer.
Annemie: 'Door dat gesprek, en al hetgeen dat hij verteld heeft, en doordat ik hem daarin begrijp, krijg ik mijn broer voor een deel terug. En blijft hij voor mij … leven.'
Een reportage van Dirk Leestmans voor VRT NWS en Canvas, om 20.30 uur op Canvas op 1 januari.
De zus trekt naar de gevangenis en gaat in gesprek met de moordenaar van haar broer.
Dirk Leestmans maakte een reportage over dit even confronterend als verzoenend gesprek. Een reportage over twee mensen die eerst lijnrecht tegenover elkaar staan maar dan samen oog in oog aan tafel gaan zitten en een golflengte vinden om met elkaar te praten. Over - letterlijk - leven en dood, wraak en vergeving, verbittering en herstel.
De moordenaar
In november 2013 wordt Ivan Vissers veroordeeld tot een gevangenisstraf van 20 jaar voor de moord op Robert Van Camp.
Een klein jaar later, in de zomer van 2014, schrijft hij een brief naar de nabestaanden van het slachtoffer. 'Waar moet ik beginnen? Heb zelfs geen idee hoe u aan te spreken.' Ivan Vissers wil in gesprek gaan met de familie. Ook al was er een dagenlang assisenproces en is er een definitieve veroordeling uitgesproken, toch blijven er nog veel vragen. 'Niet omdat u die vraag stelde maar omdat u er volledig recht op hebt om te weten wat er toen gebeurd is, wil ik u deze brief schrijven.'
De nabestaanden
Tine Van Camp, de zus van de vermoorde Robert, reageert afwijzend. 'Verwacht van mij geen begrip. Niets kan dat goedpraten, niets, niets, niets. Ook niet 'Ik heb er spijt van', dat ook niet.'
Annemie Van Camp, een andere zus van het slachtoffer, heeft in eerste instantie ook erg rancuneuze gevoelens. 'Het is te hopen dat ze hem wegsteken en dat we er niets meer mee te maken hebben.' Het assisenproces gaf haar meer vragen dan antwoorden en bracht hoe dan ook geen loutering.
Als ze de brief van Ivan krijgt, komt ze als slachtoffer tot het inzicht dat een contact met de dader haar misschien wel kan helpen bij het verwerkingsproces.
Het gesprek
Via de herstelbemiddelingsdienst Moderator wordt in de gevangenis van Beveren een gesprek georganiseerd.
Ivan: 'Als je de zus van iemand waarvan je het leven hebt ontnomen, persoonlijk ontmoet en je ziet die nog geen twee meter naast u en ze kijkt recht in uw ogen: dat is moeilijk. Ik kan het mezelf niet vergeven dus wat zou ik dat verwachten van iemand anders.' Toch houdt ook hij er een goed gevoelen over aan het gesprek. 'Dat heeft mij heel goed gedaan. En ik ben er haar nu ook heel dankbaar voor dat ze dat heeft willen doen. Dat was echt goed.'
Wat is het verschil tussen een goed gesprek van twee uren en een assisenproces van een paar dagen? En hoe kunnen schijnbaar onmogelijke vragen toch een antwoord krijgen waardoor het gebeurde een plaats krijgt in het verdere leven van dader en slachtoffer.
Annemie: 'Door dat gesprek, en al hetgeen dat hij verteld heeft, en doordat ik hem daarin begrijp, krijg ik mijn broer voor een deel terug. En blijft hij voor mij … leven.'
Een reportage van Dirk Leestmans voor VRT NWS en Canvas, om 20.30 uur op Canvas op 1 januari.
